Λουκάς Πρατιλας : Η εμπειρία μου απο τον "Ολυμπιο Δρόμο"

Με το στεφάνι ελιάς του  τερματισμού

Μετά από μια υπερκόπωση του φθινοπώρου και ενώ ξεκουράζομαι για να επανέλθω παίρνω τη μεγάλη απόφαση. Δηλώνω συμμετοχή στον Ολύμπιο Δρόμο 180χλμ. Ρόλο έπαιξε πως θα ερχόταν από Αγγλία για να τρέξει τον αγώνα ο φίλος μου και προπονητής Δημήτρης Κεχαγιόγλου. Ταυτόχρονα από έναν άλλο φίλο τον Θανάση Σκόπα μαθαίνω πως και αυτός θα τρέξει.
Γνωριζόμαστε από παλιά σαν αναρριχητές με τον Θανάση και με ενημερώνει πως φέτος πολλοί ακόμα αναρριχητές έχουν δηλώσει (Κοζανίτης, Μπρόκος, Γκερλές κτλ). Επίσης μαθαίνω πως πολλοί αθλητές του ορεινού τρεξίματος δήλωσαν. Πλάκα θα έχει που θα συναντηθούμε όλοι οι βουνίσιοι εκεί.
1η Φλεβάρη ξεκινάω επίσημα προετοιμασία μετά από πλήρη αποχή και ξεκούραση. Ξέρω πως τρεις μήνες δεν είναι αρκετοί αλλά χρειάζονται έξι, για πλήρη ετοιμασία.

Υψομετρικό

Ποντάρω στην εμπειρία που έχω μετά τη διάσχιση του Ε4 (1600χλμ είναι αυτά όλο και κάτι μάθαμε από πόνο). Οι προπονήσεις μου δεν είναι μόνο τρέξιμο αλλά και αρκετό ορειβατικό σκι ώστε να γλυτώνω κραδασμούς. Καθώς ο καιρός πλησιάζει μαθαίνω πως αρκετοί φίλοι έχουν τραυματιστεί και δεν θα σταθούν στην εκκίνηση. Πράγματι τα χιλιόμετρα της προετοιμασίας είναι πολλαπλάσια του αγώνα και άρα ο κίνδυνος καραδοκεί.

Η μεγάλη μέρα φτάνει και στο αρχαίο στάδιο της Νεμέας συναντιόμαστε όλοι οι συναθλητές. Όλοι σχεδόν οι Έλληνες γνωριζόμαστε μεταξύ μας από παλιά. Βέβαια οι μισοί συμμετέχοντες είναι από άλλες χώρες (Γαλλία, Ισπανία, Νορβηγία κτλ.). Αυτό είναι κάτι που δίνει ξεχωριστεί αίγλη στον αγώνα. Όπως και στο Σπάρταθλον η συμμετοχή των ξένων αθλητών αυξάνει τον συναγωνισμό και δείχνει πως αυτές οι δύο διοργανώσεις είναι παγκόσμιας κλίμακας. Φυσικά ο θαυμασμός για μερικούς από τους ξένους αθλητές είναι μεγάλος καθώς γνωρίζουμε ότι ήρθαν στην Ελλάδα πριν 10 μέρες για να τρέξουν και τον Ευχίδιο Άθλο 215χλμ.

Με τη γυναίκα μου Ιωάννα,  στα τελευταία
μέτρα του αγώνα

Η εκκίνηση δίνεται υπό την απειλή της βροχής και στα πρώτα χιλιόμετρα κινούμαστε σχεδόν όλοι μαζί. Από τους 180 δηλωμένους αθλητές τελικά εκκίνηση πήραν οι 113. Μαζί μας τρέχουν και οι αθλητές του μικρού αγώνα των 62χλμ. οπότε συνολικά αγγίζουμε τους 200 αθλητές.
Ο καιρός χάλασε γρήγορα και ανηφορίζοντας τους ελατοσκέπαστους χωματόδρομους και το μονοπάτι πάνω από το χωριό Σκοτεινή αρχίζει να ψιλοβρέχει. Είναι υπέροχο το τοπίο αλλά θα προτιμούσα να είχα και ένα αδιάβροχο μαζί μου. Καθώς πλησιάζουμε στο διάσελο «Πόρτες» στο 40χλμ ο Ολίγυρτος  μας δείχνει τα δόντια του. Καταιγίδα μας συνοδεύει στα ασφάλτινα κατηφορικά χιλιόμετρα. Αναγκάζομαι να ανεβάσω ρυθμό και το gps δείχνει 13χλμ/ώρα. Σίγουρα αυτός ο ρυθμός θα με καταστρέψει οπότε μειώνω ταχύτητα (12χλμ/ώρα) και για να μην πάθω υποθερμία, τρώω 2 μπάρες. Επιτέλους φτάνω στο 48χλμ όπου στο σταθμό με περιμένουν το support group η Ιωάννα και η Δήμητρα και αλλάζω γρήγορα ρούχα.

Στις απονομές, με ξένους αθλητές

Καθώς πλησιάζω στο κεντρικό σταθμό Λεβίδι 62χλμ. έχει νυχτώσει και έχουμε ανάψει φακούς όλοι οι αθλητές. Εδώ για κύριο γεύμα έχω ζητήσει να μου έχουν έτοιμο ρύζι το οποίο τρώω ενώ ντύνομαι με πιο βαριά ρούχα για να περάσω το όρος Μαίναλο. Η πρόβλεψη για την αίσθηση ψύχους στα 1500μ. υψόμετρο είναι -2 βαθμούς οπότε σκούφος και γάντια είναι απαραίτητα. Την ώρα που φεύγω φτάνει στα σταθμό ο κολλητός μου φίλος Γκανασούλης Γιάννης. Τα κορίτσια κάνουν και σε αυτόν υποστήριξη.
Μετά από 22χλμ. πάνω στο Μαίναλο φτάνω Βυτίνα όπου σε ένα ακόμα κεντρικός σταθμός με περιμένει ζεστή σούπα. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού είναι στα χωριά που περνά η διαδρομή. Πολύ σωστά οι διοργανωτές επέλεξαν να δεχόμαστε ανεφοδιασμό όπως και στην αρχαιότητα μόνο στα χωριά. Συνεχίζουμε το τρέξιμο με το φίλο Μπάγιο Γιάννη μέχρι το χωριό Μαγουλιανά 97χλμ.

Θεωρητικά  από εδώ αρχίζουν οι κατηφόρες.
Φτάνω στο Βαλτετσίνικο 105,3χλ. πριν από τα κορίτσια και βρίσκω τον Κοζανίτη να έχει εγκαταλείψει. Με απογοητεύει το γεγονός ξέροντας πόσο καλός αθλητής είναι. Ο Ντίνος με ενημερώνει για την υπόλοιπη διαδρομή και ξεκινάω αφήνοντας μήνυμα στο σταθμό για τα κορίτσια. Υποπτεύομαι πως άργησαν γιατί μάλλον η διαφορά μου με το Γιάννη έχει μεγαλώσει κάτι που δεν μου αρέσει. Επόμενος σταθμός το Περδικονέρι μετά από 19χλμ.
Καθώς χαράζει κατηφορίζω σε έναν δασικό δρόμο. Το οροπέδιο χαμηλά το έχει καλύψει ένα σύννεφο. Μοιάζει με λευκή λίμνη και γύρο παντού κορυφές. Είναι απίστευτο αυτό που ζω…..μήπως ονειρεύομαι? Φτάνω στο χωριό και με πολύ χαρά συναντώ τα κορίτσια. Η δυσκαμψία από την παρατεταμένη κατηφόρα είναι φανερή στα πόδια μου. Με ενημερώνουν ότι έχω κερδίσει αρκετό χρόνο μιας και δεν κάθομαι αρκετά στους σταθμούς όπως άλλοι αθλητές. Παρότι μου φαίνεται απίστευτο είμαι στη 15η θέση. Στο χωριό Δόξα συναντώ τα κορίτσια και μαζί τους στο βανάκι είναι ο Γιάννης που έχει εγκαταλείψει από τραυματισμό στα πέλματα. Αγκαλιαζόμαστε αλλά δεν υπάρχει περιθώριο για συγκινήσεις μιας και μπροστά μου έχω αρκετά χιλιόμετρα.
Οι κατηφόρες συνεχίζουν αλλά πάντα μετά από 3-4χλμ. συναντάς μια ανηφόρα. Οπότε ότι χρόνο κέρδισες τον χάνεις περπατώντας την ανηφόρα. Στο 149χλμ. περνάμε μέσα από ένα ποτάμι που το νερό φτάνει στην κνήμη. Τρέχω το επόμενο χιλιόμετρο μέχρι το σταθμό. Τα χαλίκια μέσα στα μουσκεμένα παπούτσια με ενοχλούν αφάνταστα αλλά στο σταθμό θα αλλάξω. Δυστυχώς στο σταθμό δεν έφτασαν τα παιδιά. Αφιερώνω λίγο χρόνο στην ξεκούραση και το φαγητό. Ο μασέρ με προτρέπει σε μασάζ μιας και του λέω ότι είναι λίγο πιασμένοι οι τετρακέφαλοι από τις κατηφόρες. Τελευταία στιγμή πριν φύγω φτάνουν τα κορίτσια και αλλάζω παπούτσια (έκαναν υπερπροσπάθεια για να φτάσουν έγκαιρα στο σταθμό γιατί έπρεπε να κάνουν τεράστιο κύκλο μιας και το οδικό δίκτυο της περιοχής είναι προβληματικό).
Με πόδια σχεδόν κλειδωμένα κάνω υπερπροσπάθεια να φτάσω μετά από 9,5χλμ. στον επόμενο σταθμό. Είμαι στο 160χλμ. και σχεδόν αδυνατώ να τρέξω. Απογοητεύομαι γιατί η θεωρία μου λέει ότι δεν μπορεί να κάνεις συνεχόμενο περπάτημα σε αγώνα τρεξίματος. Τα παιδιά με εμψυχώνουν και μιλάω και στο τηλέφωνο με τον Κεχαγιόγλου. Μένουν άλλα 12,8χλμ σε χωματόδρομο και λίγο μονοπάτι μέχρι τον επόμενο σταθμό. Κάνω δυναμικό βάδισμα με ρυθμό 6,5χλμ/ώρα. Στις απότομες κατηφόρες δυσκολεύομαι περισσότερο από ότι σε ένα ανηφορικό μονοπάτι που συναντήσαμε. Βλέπω ένα συναθλητή μου που και αυτός δείχνει να πονάει στην κατηφόρα και παίρνω θάρρος.
Τα τελευταία 7,3χλμ. στην άσφαλτο θα φύγουν γρήγορα. Έχω πάρει θάρρος και τρέχω. Το αρχαίο στάδιο όπου έγιναν οι πρώτοι ολυμπιακοί  αγώνες πλησιάζει!!! Η αρχαία Ολυμπία είναι μπροστά μου και το στεφάνι ελιάς το αξίζω μετά από 180χλμ.!
Το βράδυ σε μια σεμνή τελετή στον κήπο ενός ξενοδοχείου έγιναν οι απονομές. Καθώς ο ήλιος έδυε στον κάμπο πίσω μας πήραμε τα μετάλλια. Για την ιστορία να θυμίσω ότι νικητής του αγώνα ήταν ο Μαυρίκιος Χρήστος με το απίστευτο 17:50 (15 λεπτά πάνω από το ρεκόρ διαδρομής που έχει ο Αμερικανός Topher Gaylord από το 2008). Εγώ κατέλαβα την 15η θέση με 24:48 και ήμουν 6ος Έλληνας.
Στην επιτυχία μου αυτή συντέλεσαν ο Δημήτρης Κεχαγιόγλου που με γυμνάζει εδώ και 14 χρόνια καθώς και ο χορηγός μου Κλαουδάτος Γιώργος με τον εξοπλισμό των δρομικών προϊόντων της Dynafit που μου προσφέρει. Πάνω από όλα όμως ευχαριστώ το support group μου την Ιωάννα και τη Δήμητρα που επί 25 ώρες έκαναν τα πάντα για εμένα και με στήριξαν στις δύσκολες στιγμές μου! Επίσης ευχαριστώ και όλους του φίλους που έπαιρναν τηλέφωνο κατά τη διάρκεια της κούρσας την Ιωάννα και έδιναν τις ευχές τους για να με ενθαρρύνουν.

Λουκάς Πρατίλας

ΥΓ: Το κείμενο αυτό γράφτηκε όχι για να εξιστορήσει έναν προσωπικό αγώνα αλλά για να παρακινήσει και άλλους δρομείς να τρέξουν υπεραποστάσεις ξεπερνώντας τα όριά τους.

Αρχαίο στάδιο Νεμέας

Αρχαίο στάδιο Νεμέας

Εκκίνηση

Αρχαίο στάδιο Νεμέας

Εκκίνηση , τα πρώτα μέτρα