Ο Dean αν και κατάφερε να τερματίσει το Σπάρταθλο, με αυτό το πλάνο τροφοδοσίας, δυσκολεύτηκε αρκετά και μάλιστα για πάρα πολλά χιλιόμετρα! Φανταστείτε τον εαυτό σας στη θέση του! Ακόμα και στον μικρότερο αγώνα που θα τρέξουμε θα πιούμε ισοτονικό σε κάποιο σταθμό και θα πάρουμε τα γνωστά “τζελάκια” για να τονωθεί ο οργανισμός μας. Άραγε θα βάζαμε τους εαυτούς μας σε αυτή τη δοκιμασία και μάλιστα σε κάποιον πολύωρο και εξαντλητικό αγώνα όπως το Σπάρταθλο, ο Rodopi Advendurun, ο VFUT και ο Olympus Mythical Trail;
Φυσικά και δεν λέω πως ο Dean είναι ο μοναδικός δρομέας που το έκανε αυτό, μιας που είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν αρκετοί άλλοι δρομείς που τρέχουν κατ’ αυτόν τον τρόπο. Ωστόσο οι περισσότεροι από εμάς χρησιμοποιούμε τεχνητά σκευάσματα για να μπορέσει ο οργανισμός μας να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του κάθε αγώνα. Προσωπικά, ο ίδιος, ήπια καμιά δεκαριά αμπούλες μαγνήσιο και πήρα αρκετές κάψουλες ηλεκτρολυτών σε όλη τη διάρκεια του Rodopi Advendurun 2014. Σίγουρα κάτι από αυτά δεν μου έκανε κακό, τουλάχιστον άμεσα αφού μακροπρόθεσμα δεν μπορώ να γνωρίζω, όμως…
Στον τίτλο του άρθρου κάνω λόγο για απαγορευμένες ουσίες. Προέρχομαι από έναν αθλητικό χώρο – την άρση βαρών - που τα αναβολικά είναι μάστιγα και όπου εκδηλώθηκε το ένα από τα δύο μεγάλα σκάνδαλα με αναβολικά στη χώρα μας. Το θέμα «ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ» είναι ταμπού παγκοσμίως. Κανένας δεν παραδέχεται ότι ντοπάρεται ακόμα και όταν βρεθεί θετικός στα αντιντόπινγκ κοντρόλ τεστ! Πολλοί λίγοι, ίσως να μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών, είχαν το θάρρος να το παραδεχτούν και αυτό έπειτα από πολλά χρόνια μετά τη μεγάλη διάκριση που πέτυχαν. Νομίζω πως το «Πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο δυνατά» των αρχαίων προγόνων μας έχει παρερμηνευτεί κατά πολύ! Αρκετοί είναι αυτοί που θα θυσίαζαν ακόμα και την ίδια τους τη ζωή, κυριολεκτικά, για να επιτύχουν αυτήν τη μία επίδοση, να σπάσουν όλα τα ρεκόρ και να είναι οι καλύτεροι αθλητές!
Η παραπάνω άποψη δεν είναι προσωπική αλλά προέκυψε έπειτα από μια παγκόσμια δημοσκόπηση, σε αθλητές υψηλού επιπέδου, στο ερώτημα «Αν είχατε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσετε απαγορευμένες ουσίες για να βγείτε χρυσός Ολυμπιονίκης με ενδεχόμενο κίνδυνο να χάσετε τη ζωή σας αργότερα από τη χρήση αυτών, θα το κάνατε;». Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω το σχετικό ντοκιμαντέρ, για να παραθέσω το link, ώστε να δείτε με τα ίδια σας τα μάτια πως σχεδόν ο ένας στους δύο απαντούσε καταφατικά στην παραπάνω ερώτηση! Φυσικά, στο ντοκιμαντέρ εξηγούσε πως υπήρχαν αρκετές παράμετροι που επηρέαζαν την απάντηση, μερικές από τις οποίες ήταν η ηλικία, η οικογενειακή κατάσταση, το περιβάλλον απ’ όπου προέρχονταν οι αθλητές και το πιο σημαντικό, η πιθανότητα να χάσουν τη ζωή τους! Επίσης στο ντοκιμαντέρ υποστήριζαν πως όσοι απάντησαν καταφατικά ήταν πιο “αισιόδοξοι”, ότι δηλαδή θα κατάφερναν να τη “γλυτώσουν” και να ζήσουν παρότι είχαν χρησιμοποιήσει αθέμιτα μέσα για να πετύχουν το σκοπό τους!
Θα με ρωτήσετε τώρα, και μάλλον θα έχετε δίκιο, τι σχέση έχουν όλα αυτά που έγραψα παραπάνω για τα αναβολικά αφού όλα τα σκευάσματα που χρησιμοποιούμε στο ορεινό και γενικά στο τρέξιμο, τουλάχιστον στο ερασιτεχνικό επίπεδο, είναι εγκεκριμένα και δεν θεωρείται πως περιέχουν απαγορευμένες ουσίες. Ο προβληματισμός μου λοιπόν είναι ο εξής: Θα μπορούσαν όλα τα τεχνητά σκευάσματα να θεωρηθούν απαγορευμένα σε μεγάλους και πολύωρους αγώνες; Για να γίνω πιο σαφής θα προσπαθήσω να βάλω κάποια όρια αλλά και να προσδιορίσω καλύτερα αυτό που εννοώ παρακάτω.
Σίγουρα οι αρχαίοι πρόγονοί μας δεν έκαναν την απόσταση Αθήνα – Σπάρτη τρέχοντας σε λιγότερο από 24 ώρες. Και αυτό το αποδεικνύει η ιστορία γενικότερα σε όλα τα αθλήματα, αφού οι επιδόσεις συνεχώς αυξάνονται και τα ρεκόρ καταρρίπτονται το ένα πίσω από το άλλο. Με τον τρόπο αυτό και με τον διαρκή ανταγωνισμό, κατά το πέρασμα των χρόνων, προέκυψε η “ανάγκη” από ορισμένους να χρησιμοποιήσουν ουσίες που θα κάλυπταν τις ανάγκες του οργανισμού, και πολλές φορές θα τις ξεπερνούσαν, ώστε να βρίσκονται διαρκώς στην κορυφή. Όπως καταλαβαίνετε κάπως έτσι άρχισαν δειλά - δειλά να απαγορεύονται ορισμένες ουσίες, φτάνοντας στο παρόν όπου η λίστα των απαγορευμένων ουσιών είναι τεράστια ενώ υπάρχει παράλληλα ειδική επιτροπή ελέγχου των αθλητών, WADA ( World Anti Doping Agency), ως προς την χρήση τέτοιων ουσιών. Είναι φανερό πως εμείς πρώτα ως άνθρωποι και έπειτα ως διοργανωτές αγώνων ορίζουμε τι είναι απαγορευμένο.
Επανέρχομαι, λοιπόν, πάλι στους μεγάλους και πολύωρους αγώνες τύπου ultra. Θα πάρω παράδειγμα τον εαυτό μου, έναν μέσο δρομέα αγώνων ultra, όπου κατά τη διάρκεια του Rodopi Advendurun 2014 έχασα περίπου 5 κιλά σωματικό βάρος με ότι άλλο αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Το “παράδοξο” είναι πως μέχρι να τερματίσω έτρωγα και έπινα σε κάθε δυνατή ευκαιρία που μου δινόταν! Παράδοξο ίσως για κάποιον που δεν ασχολείται με αυτό το σπορ διότι για εμάς τους υπόλοιπους είναι γνωστό πως σε τέτοιους αγώνες ποτέ δεν μπορείς να αναπληρώσεις πλήρως όσα έχει χάσει ο οργανισμός αλλά μονάχα ένα μέρος αυτών. Εδώ, λοιπόν, θέτω το ερώτημα, κατά πόσο επηρεάζουν όλα αυτά τα εγκεκριμένα, τεχνητά σκευάσματα τις επιδόσεις μας σε τέτοιους αγώνες; Σε τι κατάσταση θα βρίσκομαι εγώ έπειτα από 150 χιλιόμετρα πίνοντας μόνο νερό και πως θα είναι κάποιος άλλος που θα πίνει κανονικά τα ισοτονικά και τους ηλεκτρολύτες του;
Παραπάνω έγραψα πως χρειάστηκα καμιά δεκαριά αμπούλες μαγνήσιο, για να τερματίσω τον Rodopi Advendurun δίχως απρόοπτα, χωρίς να υπολογίζω αυτό που έπαιρνα από τις τροφές ή τις κάψουλες ηλεκτρολυτών και τα ισοτονικά που ήπια. Θα σας μιλήσω για λίγο με νούμερα ώστε να προσδιορίσω καλύτερα αυτό που θέλω. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος έχει στον οργανισμό του περίπου 25 gr Μαγνήσιο, όπου τα 1/2 είναι αποθηκευμένο στα οστά και το άλλο 1/2 που απομένει στους υπόλοιπους ιστούς του οργανισμού. Από αυτά τα 25 gr ο οργανισμός μας αποβάλλει μόνο 100 mg κάθε μέρα μέσω της εφίδρωσης και των ούρων, σε φυσιολογικές πάντα συνθήκες. Η συνιστώμενη ημερήσια δόση Μαγνησίου για τον οργανισμό αντιστοιχεί σε 300 mg ενώ το ανώτατο ασφαλές επίπεδο για ημερήσιο συμπλήρωμα Μαγνησίου δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 350 mg. Μια μέση αμπούλα πόσιμου διαλύματος Μαγνησίου περιέχει 1.5 gr Μαγνησίου/10ml και ο παραγωγός ορίζει αυστηρά πως η ημερήσια συνιστώμενη δοσολογία για ενήλικες άνω των 15 ετών δεν πρέπει να ξεπερνάει τις 3 φορές, σύνολο 30 ml, για άτομα που έχουν έλλειψη ενώ 1 με 2 φορές για συντήρηση και πρόληψη ανεπάρκειας Μαγνησίου.
Κάπου εδώ θυμάμαι, μερικές μέρες πριν τον Rodopi Advendurun, που με συμβούλευαν έμπειροι συναθλητές για το πλάνο τροφοδοσίας του αγώνα. Όταν ανέφερα πως θα έχω μαζί μου και αμπούλες Μαγνησίου, μου έλεγαν να παίρνω συνέχεια! Τους ανέφερα ότι μέχρι τρεις αμπούλες επιτρέπεται στο 24ωρο και μου απαντούσαν: «Είσαι τρελός; Εσύ θα καις συνέχεια, ο οργανισμός σου θα ζητάει!». Εύκολα, λοιπόν, μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι παραήπια Μαγνήσιο κατά τη διάρκεια του αγώνα! Καθώς επίσης και κάψουλες ηλεκτρολυτών όπου ο κατασκευαστής ορίζει τις 10 κάψουλες μέγιστη πρόσληψη ημερησίως ενώ εγώ έπαιρνα κάθε 2ωρο, δηλαδή 12 κάψουλες στο 24ωρο. Να σημειώσω πως οι κάψουλες που χρησιμοποίησα περιέχουν 11mg Μαγνήσιο η κάθε μία! Με λίγα λόγια έχω πάρει αρκετό Μαγνήσιο και για τον επόμενο Rodopi Advendurun! Τι θα γινόταν όμως αν δεν είχα στη διάθεσή μου αυτά όλα;
Αντιπροσωπεύουν τελικά οι επιδόσεις μας αυτό που πραγματικά μπορούμε; Φυσικά και δεν λέω να κόψουμε και την ασπιρίνη αλλά σκεφτείτε το λιγάκι. Θα ήταν αρκετά ενδιαφέρον να διοργανωθούν αγώνες ultra όπου δεν θα χρησιμοποιούσαν οι δρομείς τεχνητά σκευάσματα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά όμως αν αυτό είναι πράγματι δυνατό. Γεννιούνται, λοιπόν, αρκετά ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν πριν γίνει εφικτό κάτι τέτοιο. Παραδείγματος χάριν θα πρέπει να υπάρχει διαρκής έλεγχος των δρομέων κάτι που είναι αρκετά δύσκολο όταν οι σταθμοί ανεφοδιασμού απέχουν μεταξύ τους 8 – 10 χιλιόμετρα κατά μέσο όρο. Έπειτα, αν μιλήσουμε για αντι-ντόπινγκ κοντρόλ τεστ σίγουρα πολλοί θα διαφωνήσουν αφού δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να υποβληθεί σε έλεγχο όταν κάνει απλώς το χόμπι του. Τέλος, εφόσον δεν υπάρχει μια ομοσπονδία που να υπάγεται στη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να θεσπιστούν κάποιοι κανόνες ώστε να γίνεται ο απαραίτητος έλεγχος των αθλητών. Τα πράγματα, όπως καταλαβαίνετε, μπλέκονται αρκετά και προσωπικά δεν είμαι υπέρ της δημιουργίας ομοσπονδίας αφού νομίζω ότι θα δημιουργηθούν άλλου είδους προβλήματα που μπορεί να απομακρύνουν τον κόσμο από το ορεινό τρέξιμο.
Πολλοί από εμάς, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, χρησιμοποιούμε ηλεκτρολύτες, Μαγνήσιο, πρωτεΐνες και άλλα παρόμοια σκευάσματα προκειμένου να πετύχουμε έναν καλύτερο χρόνο την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στον Όλυμπο, στα Ζαγόρια, στη Ροδόπη, στο Mont Blanc (η αναφορά στους προηγούμενους αγώνες σε αυτά τα μέρη είναι τυχαία και όχι σκόπιμη). Δεν μπαίνω καν στον κόπο να μιλήσω για τις απαγορευμένες ουσίες από τη λίστα της WADA διότι θεωρώ κουτό και ανόητο όποιον κάνει χρήση τέτοιων ουσιών κάνοντας μόνο το χόμπι του! Βάζει σε κίνδυνο τον εαυτό του! Και για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ επίσης κουτό και ανόητο αυτόν που κάνει χρήση αναβολικών, για να κάνει πρωταθλητισμό και είναι επαγγελματίας αθλητής. Απλά η διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως ο δεύτερος σίγουρα έχει κάποιον από πίσω του που γνωρίζει περισσότερα για τις ουσίες αυτές.
Επαναλαμβάνω, λοιπόν, το ερώτημά μου. Θα μπορούσαν άραγε να διοργανωθούν αγώνες υπεραπόστασης όπου δεν θα γινόταν χρήση τεχνητών σκευασμάτων και συμπληρωμάτων; Και αν δεν μπορούσαν, θα δοκιμάζατε εσείς να αγωνιστείτε σε έναν πολύωρο αγώνα υπεραπόστασης εντελώς “φυσικά”;
Θεοχάρης Λεζπουρίδης
http://www.advendure.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου