Από τη δρομική εμπειρία του Στέφανου Σταμέλλου. *
Παντού επικρατούσε μια «διονυσιακή» ατμόσφαιρα, που εκφράζονταν με την διαφορετική διασκεδαστική ενδυματολογική εμφάνιση των αθλητών και το άφθονο κρασί σε κάθε σταθμό. Άψογη η διοργάνωση και, όπως άκουσα, αξιοποιήθηκαν πάνω από 1.100 εθελοντές. Η διαδρομή του αγώνα περνάει από δεκαεφτά χωριά, που ανήκουν στον πυρήνα των χωριών και των δρόμων του κρασιού. Οι άνθρωποι, στα χωριά και στους αμπελώνες, εκδήλωναν με θέρμη τα συναισθήματά τους με το γνωστό τρόπο, με χειροκροτήματα και φωνές. Στα περισσότερα υπήρχαν ορχήστρες και φιλαρμονικές, ενώ οι καμπάνες των εκκλησιών στο πέρασμα των δρομέων χτυπούσαν συνεχώς. Ένα πραγματικό αθλητικό πανηγύρι και μια γιορτή… Ήμουνα ο μοναδικός Έλληνας τερματίζοντας σε χρόνο 4ώρες,46 λεπτά και 35'', μέσα στο χρόνο/στόχο για τα δεδομένα του αγώνα (ο πρώτος νικητής τερμάτισε σε χρόνο 2 ώρες και 41λ). Είχα και την τιμητική ιδιαίτερη αναφορά στο όνομά μου και στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας από τον εκφωνητή.
379 STAMELLOS STEFANOS 04:46:35 LAMIA 1954 GRE V3 17 M 333
Η πρώτη σκέψη για τη συμμετοχή ήρθε σχεδόν πριν ένα χρόνο, μετά από πρόταση της Μάρθας. Η σκέψη ωρίμασε σιγά σιγά και προς το τέλος του χρόνου κάναμε το κλείσιμο των αεροπορικών εισιτηρίων και την εγγραφή στον αγώνα. Είναι η πρώτη φορά σε μαραθώνιο, και όχι μόνο, που μου ζητάνε να τους στείλω ιατρική βεβαίωση για την υγεία μου. Αυτό μου άρεσε, γιατί είναι στοιχείο της ποιότητας της διοργάνωσης. Ακολούθησα μια ήπια προετοιμασία ενός κλασικού ερασιτέχνη δρομέα των 60+, χωρίς εξάρσεις και εξαντλητικά προγράμματα, αξιοποιώντας την πλούσια εμπειρία. Η άποψή μου άλλωστε είναι ότι από μια ηλικία και μετά ο στόχος σε ένα μαραθώνιο είναι ο τερματισμός∙ και όχι ο χρόνος του τερματισμού.
Η όλη διοργάνωση είχε κάτι το φανταχτερό και ταυτόχρονα μια ήρεμη ευχάριστη ατμόσφαιρα. Πέρα από τα χαρακτηριστικά ενός μαραθώνιου, αυτό που του έδινε ιδιαίτερο χαρακτήρα ήταν η ξεχωριστή φύση, τα ποτάμια και τα νερά, το πέρασμα μέσα από τους αμπελώνες, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες, και το κρασί στους σταθμούς, κυρίως στη διαδρομή του Ημιμαραθώνιου. Γιατί, λίγο μετά τον Μαραθώνιο δόθηκε η εκκίνηση και στον Ημιμαραθώνιο και σε ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής, προς το τέλος, οι δύο αγώνες συνέπεσαν. Οι δρομείς του Ημιμαραθώνιου ήταν κυρίως αυτοί που, μπορώ να πω, ότι έπιναν κρασί, κυρίως προς τους τελευταίους σταθμούς. Εμένα δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό η ιδέα ότι θα μπορούσα να πιω κρασί…
Η χώρος της εκκίνησης ήταν στο μεγάλο πάρκο/πάρκινγκ CORA στην είσοδο του χωριού Dorlisheim, 25 χιλ περίπου από το Στρασβούργο, την πρωτεύουσα της Αλσατίας, και ο τερματισμός στο χωριό Molsheim, κοντά στο Dorlisheim. Η εκκίνηση δόθηκε στις 8πμ. Η ανατολή του ηλίου στο Στρασβούργο αυτή την εποχή είναι στις 5.30πμ τοπική ώρα. Πήγαμε με το αυτοκίνητο, με τη Μάρθα και τη Βάσω. Προηγήθηκε η πρώτη επαφή την προηγούμενη μέρα, όταν πήγαμε να πάρουμε τον αριθμό στο Molsheim και είδαμε και το CORA περνώντας με το αυτοκίνητο.
Να και οι δρομείς, άνθρωποι χαρούμενοι, χαμογελαστοί, πολύχρωμοι, με πρωτότυπες ιδέες στο ντύσιμο και στην εμφάνιση: ιππότες, καλόγριες, πάστορες, καίσαρες, χορεύτριες, ινδιάνοι, αστερίξ και οβελίξ, αρχαιοελληνικές εμφανίσεις και πρωτόγονοι. Ο καθένας είχε κάτι να προσθέσει στο ντύσιμο, ακόμα και να βάψει το πρόσωπο. Εγώ πέρα από την αμηχανία, προσπαθούσα να διασκεδάσω το δικό μου άγχος και τη νευρικότητα που με διακρίνει πριν από κάθε αγώνα. Και όπως λέει ο Gordon Pirie «Όποιος αθλητής λέει ότι δεν έχει φόβους, νευρικότητα ή άγχος πριν τους αγώνες του, ή είναι κακός αθλητής ή ψεύδεται» [από το www.onestepbeyond.gr]. Το βασικό είναι ότι δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις σε έναν άγνωστο αγώνα και η περιέργεια και το άγχος ανεβαίνει στο ζενίθ.
Όλα ξεχάστηκαν με τις πρώτες εικόνες της σκιερής παραποτάμιας διαδρομής και του ποδηλατόδρομου, το ήσυχο μουρμουρητό του νερού, τα πλατάνια, τις ιτιές και τις φλαμουριές. Τα Αλσατικά χωριά μέσα στα λουλούδια, τα γεράνια, τις πετούνιες και τους πανσέδες, με τα χαρακτηριστικά παραδοσιακά αλσατικά σπίτια και τις γνωστές εκκλησίες. Οι εναλλαγές στο τερέν συχνές, που μπορώ να πω ότι αυτό με ξεκούραζε. Οι πρώτες «γλυκές» ανηφόρες και η κόντρα του ήλιου ανέβασαν την αδρεναλίνη, τη ζέστη και τον ιδρώτα. Άρχισαν και τα πρώτα «καλημέρα» από τους συναθλητές, που έβλεπαν το “GRECE” στα γαλλικά στο T-shirt, αναγνωρίζοντας με ως έλληνα. Θα ήταν καμιά δεκαριά αυτοί που με χαιρέτησαν σε όλη τη διαδρομή. Ο Μιχάλης με σπαστά ελληνικά μου είπε ότι ο πατέρας του ήταν από την Αθήνα.
Τρέχοντας θαύμαζα, είναι αλήθεια, τις απέραντες εκτάσεις των αμπελιών από τα οποία παράγονται τα εξαιρετικά αλσατικά κρασιά. Όμορφες ατέλειωτες εικόνες με τις συνεχείς σειρές στις πλαγιές ανάμεσα στα χωριά, στα κανάλια και τα ποτάμια. Το 20ο χιλ το πέρασα με χρόνο 1.57’, λιγότερο από δύο ώρες, και μετά η απόδοση άρχισε να πέφτει. Γιατί άραγε;; να φταίγανε μόνο οι ανηφόρες;; Μετά το 30ο χιλ άρχισαν τα δύσκολα, όπως συνήθως. Τελικά γίνεται κανόνας: μέχρι τα τριάντα χιλιόμετρα είμαι σίγουρος ότι μπορώ να τρέξω σε καλό χρόνο - για τα δικά μου δεδομένα πάντα – με 6’/km ή 10km/ώρα και μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Νιώθω να μου τελειώνουν τα καύσιμα και με εκνευρίζουν τα πάντα. Τελικά επιστράτευσα όλη μου την εμπειρία, τις ψυχικές μου δυνάμεις και τις φωνές και κατάφερα να τερματίσω χαμένος στις γύρω εικόνες και στις σκέψεις μου, μετρώντας ασυναίσθητα τις αναπνοές, όπως κάνω πάντα.
Η ευχή και η προσδοκία του δρομέα είναι να έχει καλή υγεία: σωματική, ψυχική και πνευματική. Και αυτό είναι το τρέξιμο∙ είτε τρέχεις στις ανηφόρες της γειτονιάς, είτε είσαι ανάμεσα στους αμπελώνες της Αλσατίας, προσδοκάς περισσότερη διάθεση, περισσότερη αυτοπεποίθηση, καλύτερη υγεία, καλύτερη ζωή. Και όπως λέει ο Jeff Galloway:[«Το να τερματίσεις ένα Μαραθώνιο, σου αφήνει ένα συναίσθημα πρωταθλητή, αλλάζοντας θετικά τη ζωή σου». [από το www.onestepbeyond.gr]
Είναι τόσα πολλά που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς σε ένα κείμενο για τον Μαραθώνιο στους Αμπελώνες της Αλσατίας «στους Δρόμους του Κρασιού». Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να επαναφέρω στη μνήμη μου λεπτομέρειες του αγώνα, γιατί το μυαλό «τρέχει» ακόμα εκεί. Μάλλον πρέπει να ξαναπάω για να μείνουν περισσότερες εντυπώσεις, καλύτερα αποτυπωμένες, με μεγαλύτερη άνεση. Γιατί την πρώτη φορά, κυρίως όλα τα επισκιάζει το άγχος και η αβεβαιότητα…
http://www.marathon-alsace.com/
Στέφανος Σταμέλλος
Μέλος του Συλλόγου δρομέων Φθιώτιδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου