Τρέχω, γιατί τρέχω;

Τρέχω γιατί μου αρέσει, τρέχω γιατί ένα αίσθημα ελευθερίας γεμίζει το είναι μου με κάθε εκπνοή που βγαίνει καθώς τα πόδια προσπαθούν να γνωρίσουν το έδαφος, τρέχω γιατί χωρίς να το καταλάβω μου έγινε συνήθεια στην αρχή, ανάγκη, μα πάνω από όλα γιατί σήμερα είναι ο δείκτης, ή το καμπανάκι που φροντίζει για τη καλή ή τη κακή καθημερινή μου διάθεση.
Βγήκα σε δρόμους, σε πάρκα, σε αγροτικούς δρόμους ανάμεσα στα χωράφια και στους ελαιώνες, κάποιες φορές ο ήλιος του πρωινού θάμπωνε τα μάτια μου και άλλες φορές η δύση του μου χάριζε απίθανους συνδυασμούς χρωμάτων σε έναν ουρανό μενεξεδί. Μου άρεσε, ατέλειωτη ταινία οι εικόνες που έχουν καταγραφεί στη μνήμη. Ένα βιβλίο γεμάτο με μικρές ή μεγάλες ιστορίες μπορεί να γραφτεί για αυτά που έζησα, άκουσα, έμαθα μέσα στο χρόνο που έτρεχα.


Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια και η ανάγκη παραμένει πάντα ίδια.
Κάποιες φορές αντίξοες συνθήκες με κράτησαν μακριά από το τρέξιμο για αρκετό διάστημα. Παρέμεινα όμως μέσα στο χώρο. και σήμερα συνεχίζω με προσεκτικά βήματα να τρέχω πάλι από την αρχή.

Γυρίζω το βλέμμα πίσω στο παρελθόν και βλέπω τη πορεία που χάραξα, με βλέπω να τρέχω κάθε εβδομάδα, χιλιόμετρα 5, 10, 6, 12, 15 και ξαφνικά ας κάνω και ένα Μαραθώνιο. Έτσι γιατί είχα κάνει τόσα χιλιόμετρα όπως μου πρότεινε ο φίλος ο Σάλεμ και θα μπορούσα να τερματίσω στην Κλασική.

Οι συμβουλές απλές, η προετοιμασία σε καθημερινή βάση και ο στόχος να τερματίσω
Η μεγάλη μέρα έφτασε, δεν ήξερα τι είναι Μαραθώνιος, απλά πήγα, πρώτο ταρακούνημα, μοναξιά κανένας δικός μου άνθρωπος, όλοι είχαν τρομάξει με την αποκοτιά μου, με λέγανε τρελή για την απόφαση που είχα πάρει. Δυο φίλοι που τρέχαμε στο πάρκο ήτανε μπροστά στη πρώτη γραμμή. Είχα την καλή τύχη να συντρέξω με έναν άγνωστο τον Σταύρο μέχρι το 27χλμ. ήτανε μεγάλη η βοήθεια που μου πρόσφερε με τη παρουσία του, είχαμε το ίδιο τέμπο. από το 25 αρχίζουν για μένα οι απαιτήσεις τα προβλήματα γίνονται ορατά, «φύγε» λέω στο Σταύρο «θα σταματήσω,» «θα σε περιμένω στο Στάδιο» μου απάντησε καθώς με άφηνε στο 27χλμ. «θα σε περιμένω, έχεις τσαγανό.»

Αυτό ήτανε έμεινα μόνη και ο Γολγοθάς άρχισε, αν το ήξερα τι είναι Μαραθώνιος δεν θα πήγαινα, σήμερα όμως καθώς το βλέμμα γυρίζει πίσω σε κείνη τη μέρα νοιώθω την ευλογία της γνώσης που απόκτησα. Γιατί γνώρισα ένα μικρό κομμάτι του εσωτερικού μου κόσμου, αυτού του άγνωστου κόσμου που κάτω από αυτές τις συνθήκες μπορεί να μας παρουσιαστεί. Φτάνω στο Μέγαρο Μουσικής και βλέπω το νεαρό από το Καναδά να κλαίει, «έλα του λέω μαζί μου,» «δεν μπορώ» απαντά. «Ήρθα από το Μόντρεαλ για να λάβω μέρος να χαρούν οι γονείς μου που κατάγονται από την Σπάρτη» μου λέει με σπαστά ελληνικά. « Έλα μαζί μου, έχω και εγώ ανάγκη τη παρέα σου» κατεβάζω το τέμπο μου και με ακολουθεί, τον περιμένω και φτάνουμε στο Καλλιμάρμαρο, μπαίνουμε μέσα με ίδιο βηματισμό, στις κερκίδες ο Σταύρος φωνάζει «Μπράβο, τα κατάφερες» γελούσα, έχω ένα ωραίο χαμόγελο στη φωτογραφία καθώς μπαίνουμε στο Στάδιο με το Καναδό. Αυτό ήταν 5 ώρες και 8 λεπτά. Και ξαφνικά δυο τύποι κατεβαίνουν από τις κερκίδες μπαίνουν στο σημείο τερματισμού και με αγκαλιάζουν, «Μπράβο, Μπράβο» ο Σάλεμ και ο Γιώργος από τη παρέα του πάρκου είναι εκεί με περιμένουν είχαν τερματίσει πολύ πιο πριν από μένα, ήξεραν ότι ήταν η πρώτη μου φορά, αγωνιούσαν αν θα φανώ στην είσοδο του Σταδίου. Ο Σάλεμ έκλαιγε, ο τερματισμός μου, η παρουσία τους και να η αποκάλυψη στα μάτια μου. Η συγκίνηση με κατέλαβε. Το όμορφο συναίσθημα της συνύπαρξης των ανθρώπων μπροστά μου. Άρχισε να κλαίω από χαρά. Γύρισα σπίτι με τα πόδια. Περίπου 2χλμ μετά από δυο μέρες άρχισα πάλι τρέχω.

Φίλοι Μαραθωνοδρόμοι, Φίλοι Δρομείς. Ο πρώτος Μαραθώνιος, για μένα ήτανε γνώση ζωής και σήμερα πιστεύω ότι η ίδια η διαδρομή εμπεριέχει τα στοιχεία εκείνα με τα οποία ο καθένας πορεύεται στη προσωπική του διαδρομή, τα στοιχεία εκείνα που τον οριοθετούν σαν οντότητα. Μεγάλο το όφελος για τον καθένα αυτή η εμπειρία.

Και λέμε θα κάνω ένα Μαραθώνιο, και αρχίζει ο προγραμματισμός, η πληροφόρηση είναι παντού, στους φίλους που ήδη έχουν κάνει, στα έντυπα μέσα πληροφόρησης του δρομικού χώρου, στις εικόνες από διάφορους άλλους αγώνες. Θα κάνω ένα Μαραθώνιο.

Και τον κάνεις. Χαίρεσαι για τον τερματισμό σου, το κατόρθωσες και εκεί σταματάει το μεγαλείο. Ξαφνικά βγαίνεις έξω, χωρίς να κρατήσεις τίποτα από τη γεύση της ολοκλήρωσης που βίωσες, γίνεσαι πάλι καθημερινότητα, αρχίζεις να υπολογίζεις το χρόνο, το garmin πόσο δούλεψε ή πόσο έξω ήταν ή μέτρηση, τα παπούτσια πόσο σε βόλεψαν ή όχι, πόσο η οργάνωση του αγώνα ήτανε καλή για τα λεφτά που πλήρωσες, και το πιο δυνατό σου κτύπημα, γιατί δεν σε χειροκρότησαν στις 9 το πρωί καθώς διέσχιζες τους κάμπους της Πέλλας, που και αυτοί σε κούρασαν με τη μονοτονία τους.

Έχεις πραγματικά δίκιο, να εκφράζεσαι για αυτά που νιώθεις ή που απαιτείς, κανένας δεν μπορεί να σου αφαιρέσει το δικαίωμα της έκφρασης της όποιας έκφρασης ή θέσης υποστηρίζεις. Ταπεινά όμως και με σεβασμό στο δικαίωμά σου να εκφράζεσαι μέσα από τη δική μου προσωπική εμπειρία έχω να παρατηρήσω αυτό.

Ο Μαραθώνιος είναι το κλειδί που μας ανοίγει τους μυστικούς δρόμους για να ξεκινήσουμε ο καθένας την προσωπική μας πορεία. Μια πορεία που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη μοναξιά της γνωριμίας μας με τις ανεξάντλητες δυνάμεις του εσώτερου, άγνωστου εαυτού μας. Ο Μαραθώνιος είναι η προσωπική μας πορεία που διαβάζουμε και συνομιλούμε με Εμάς, που κλαίμε με τον πόνο καθώς εκθέτουμε το μέσα μας στην τραχύτητα του έξω κόσμου. Και αν στο ελάχιστο βιώσουμε αυτές τις στιγμές, όλα τα άλλα τα καθημερινά θα είναι ασήμαντα μπροστά μας. Δεν θα χρειαζόμαστε το χειροκρότημα ή την αναγνώριση του χρόνου μας από το ρολόι για να επιβεβαιωθούμε, απλά θα συνεχίζουμε τη Μαραθώνια πορεία μας μέσα στη καθημερινότητα και θα νοιώθουμε την ικανοποίηση της ύπαρξής μας.

Ελένη Μπερτσάτου
Δρομέας