Αγαπάς το βουνό? Απόδειξη!

Ο ορεινός αγώνας δρόμου βρίσκεται στο μέσο του. Οι δρομείς έχουν τρέξει τα μισά χιλιόμετρα κι έχουν άλλα τόσα να διανύσουν. Οι πιο πολλοί σταματούν στον σταθμό για να ξεκουραστούν και να αναπληρώσουν δυνάμεις. Άλλοι κάθονται αρκετά λεπτά, άλλοι λιγότερο, κι άλλοι παίρνουν στο χέρι το νερό και προχωρούν χωρίς διάλλειμα. Οι δρομείς συνεχίζουν ο ένας πίσω απ’τον άλλο στο μονοπάτι, μα ξαφνικά κάτι σπάζει την αφοσίωση στο τρέξιμο. Όλοι βλέπουν ένα χέρι μπροστά τους που ζήλεψε τη δόξα της Βερούλη. Ένας αθλητής παρά την κόπωση, εκτόξευσε το μπουκάλι δεκάδες μέτρα μέσα στο γκρεμό. Ναι! Ο στόχος επετεύχθη! Το μπουκάλι καταχωνιάστηκε εκεί για δεκαετίες…τι δεκαετίες, για αιώνες μέσα στο δάσος, και ποτέ κανένας δεν θα το βρει!...


Υπάρχουν πολλοί τρόποι εκτόξευσης ενός μπουκαλιού. Είναι ο κλασικός, με ένα απλό πέταγμα. Υπάρχει κι ο απλός, το να πετάξεις το μπουκάλι μπροστά σου, οπότε είναι πολύ πιθανό σε λίγες μέρες κάποιος να το βρει και να το μαζέψει. Αυτός ο τρόπος όμως δεν έχει σασπένς, δεν εκτονώνει τον αθλητή και δεν προτιμάται. Καλύτερος είναι ο σπέσιαλ τρόπος που συνδυάζει…καταδύσεις και μπάσκετ! Πετάς το μπουκάλι ψηλά με φάλτσο κι αυτό διαγράφει στροφές γύρω από τον εαυτό του σαν ένας άλλος Λουγκάνης. Προσγειώνεται δε με χάρη στον στόχο, θυμίζοντας το ιστορικό τρίποντο του Διαμαντίδη. Ρίψεις με φορά δισκοβόλου ή σφυροβόλου, προς παρόν δεν έχουν προτιμηθεί, κι είναι αμφίβολο αν αυτό συμβεί κάποτε στο μέλλον. Πάλι καλά που τα τζελάκια σχεδόν δεν έχουν βάρος, οπότε δεν μπορούν να πεταχτούν μακρυά, κι έτσι αυξάνονται οι πιθανότητες να τα μαζέψει κάποτε κάποιος.

Για να σοβαρευτούμε και λίγο, λίγοι, αλλά όχι πολύ λίγοι είναι αυτοί που πετούν τα σκουπίδια όπου να’ναι. Αν βρούμε έναν τέτοιο αθλητή και τον ρωτήσουμε γιατί το έκανε αυτό, τι κέρδισε, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα μπορέσει να μας απαντήσει. Κι ο ίδιος είναι περήφανος για το άθλημα, το τρέξιμο, που κάνει, χαίρεται που γνώρισε μέρη που αγνοούσε και την ύπαρξή τους, αγαπάει, ή πιστεύει πως αγαπάει το βουνό και το δάσος, αλλά φαίνεται πως τα κατάλοιπα που του έχουν μείνει από μικρό παιδί που ζει σ’ένα περιβάλλον όπου ο μέσος νεοέλληνας έχει μετατρέψει τους δρόμους σε σκουπιδοτενεκέδες, δεν έχουν χαθεί. Έτσι δυστυχώς σε όλους τους αγώνες βλέπουμε στη διαδρομή τζελάκια, μπουκαλάκια και λοιπά…σκουπιδάκια που απάλλαξαν από το βάρος τους κάποιο δρομέα. Και για όσα σκουπίδια βλέπουμε, υπάρχουν άλλα τόσα που δεν βλέπουμε, πολύ απλά γιατί πετάχτηκαν εκτός οπτικού πεδίου. Στη παρακείμενη χαράδρα.

Και επειδή η στιγμή που όλοι οι άτακτοι δρομείς θα εισακούσουν τα όσα συνέχεια γράφουμε, απέχει πολύ, θα πρέπει να λάβουν μέτρα οι διοργανωτές. Στη πράξη όμως, όχι στα λόγια. Να αναφέρεται ρητά στις προκηρύξεις και στις προ της έναρξης του αγώνα ομιλίες, ότι όποιος εντοπιστεί να πετάει σκουπίδια, θα ακυρώνεται. Να υπάρχει μετά από κάθε σταθμό ένα καλάθι για σκουπίδια στα 100 μέτρα κι ένα στα 500. Απλά πράγματα δηλαδή. Και να ακυρώνονται πράγματι όσοι παραβάτες εντοπίζονται, προς γνώση και συμμόρφωση όλων.

Όλα αυτά καλό είναι λοιπόν να τηρούνται, ιδίως στα βουνά. Και στην άσφαλτο βέβαια χρειάζονται μέτρα, και σίγουρα καλάθια σκουπιδιών, γιατί μερικές φορές κάποια μπουκάλια δεν μαζεύονται και μένουν για συντροφιά σε αναρίθμητα άλλα σκουπίδια που επίσης κανένας δεν έχει μαζέψει. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Όπως άλλη ιστορία είναι ότι και να σταματήσουν οι δρομείς να πετάνε σκουπίδια στα βουνά, δυστυχώς σκουπίδια θα βρίσκουμε κι από άλλα άτομα, περιπατητές κλπ. Μέχρι και κούτες τσιγάρων ή σαμπρέλες ποδηλατών βλέπει κανείς κατά καιρούς. Και όχι μόνο…

Αυτά λοιπόν. Μερικοί μπορεί να πετούν τα σκουπίδια για να γλυτώσουν κάποια δευτερόλεπτα. Αν είναι έτσι, ας θυμηθούν τι έκανε ο Hernantez στον περσινό Olympus Marathon. Έφυγε απ’τον σταθμό στα Πριόνια, αλλά μετά από λίγα μέτρα επέστρεψε για να ρίξει το σκουπίδι στο καλάθι, και παρότι δίπλα ήταν τόσοι εθελοντές, ώστε μπορούσε να το πετάξει κοντά σε κάποιον απ’αυτούς. Συμβολική κίνηση, και τόσο διδακτική!

http://www.runningnews.gr